Drie jaar geleden las ik een paar gedichten voor in groep 5, uit ‘Superguppie is alles’. Het was de week van de poëzie, en op de Zuiderzee lezen we dan in ieder geval elke dag een gedicht voor.  Ik las onder andere het gedicht ‘Judo’ voor (één van mijn favorieten)

Judo

Waarom judo ik zo graag?

Dat is een goeie vraag.

Omdat het vechten is, vechten zonder reden.

Soms lig ik bovenop

en soms lig ik beneden.

Ik smijt met mijn vrienden

en zij smijten met mij.

We liggen plat op de mat

en we lachen erbij.

Dus waarom judo ik zo graag?

Dat is een goeie vraag,

Omdat het vechten is,

Vechten zonder bloeden,

Omdat het vechten is,

vechten zonder woede.

Ik wist dat het een leuk gedicht was, maar dat de groep zo enthousiast zou reageren, had ik niet verwacht. Ze vroegen of ze ook gedichten mochten voorlezen. Daar zijn ze nooit meer mee opgehouden, ook niet toen ik ze meenam naar groep zes. Uiteindelijk zijn ze ze uit het hoofd gaan leren, droegen ze vaak met twee of drietallen voor, compleet met gebaartjes en dansjes. Geweldig toch? De groep zes die ik het jaar daarna kreeg was al geestelijk voorbereid en stortte zich er enthousiast in. Voordragen voor andere klassen, voor ouders, geen punt. Net zo makkelijk…

Er zijn veel geweldige poëzieboeken voor kinderen. En ieder jaar verschijnen er wel weer een paar fantastische nieuwe bij. ‘Superguppie’ houdt een warm plekje in mijn hart, want daar is het mee begonnen….. Geschreven door Edward van de Vendel (de man die volgens mij dag en nacht doorschrijft) met illustraties van de geweldige Fleur van der Weel.